ito ay isa sa mga paborito kong tula sa kasalukuyan.
sobrang wow! 8-)and ganda. (sa opinion, sobra!)
Tonight I Can Write The Saddest Lines
by Pablo Neruda Tonight I can write the saddest lines.
Write, for example, 'The night is starry
and the stars are blue and shiver in the distance.'
The night wind revolves in the sky and sings.
Tonight I can write the saddest lines.
I loved her, and sometimes she loved me too.
Through nights like this one I held her in my arms.
I kissed her again and again under the endless sky.
She loved me, sometimes I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.
Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.
To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.
What does it matter that my love could not keep her.
The night is starry and she is not with me.
This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.
My sight tries to find her as though to bring her closer.
My heart looks for her, and she is not with me.
The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.
I no longer love her, that's certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.
Another's. She will be another's. As she was before my kisses.
Her voice, her bright body. Her infinite eyes.
I no longer love her, that's certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.
Because through nights like this one I held her in my arms
my soul is not satisfied that it has lost her.
Though this be the last pain that she makes me suffer
and these the last verses that I write for her.
---tagalog version---
Ngayong gabi isusulat ko ang pinakamalungkot na tula.
Isulat halimbawa, "Ang gabi'y pira-piraso at ang mga bituin
ay nilalamig sa malayo."
Umiikot ang hangin sa langit . . . at umaawit.
Ngayong gabi isusulat ko ang pinakamalungkot na tula
Minahal ko siya, at minsan minahal niya rin ako.
Sa mga gabing tulad nito, hinawakan ko siya saking mga bisig.
At hinalikan ng paulit-ulit sa ilalim ng walang-hanggang langit.
Minahal niya ako, at minsan minahal ko rin siya.
Paanong hindi mo iibigin ang mga tila niyang mata.
Ngayong gabi isusulat ko ang pinakamalungkot na tula.
Para isiping wala na siya sa aking piling, para maramdamang wala na siya.
Para marining ang matinding liwanag, na mas matindi pa kahit wala siya.
At ang mga berso'y nahuhulog sa damdamin na parang hamog sa damuhan.
Ano ang dahilan at ang pag-ibig ko'y di sya kayang pigilan?
Ang gabi'y pira-piraso at wala siya sa tabi ko.
Ito lamang. Sa malayo may umaawit. Sa malayo.
Ang damdamin ko'y di mapalagay na siya'y nawala na.
Ang paningin ko'y hinahanap siya na parang tutungo sa kanya.
Ang puso ko'y hinahanap siya, at siya'y di ko kasama.
Ang dating gabing nagliliwanag, ang dating puno.
Kami, noong mga araw, ay hindi na ang dating kami.
Paanong minahal ko siya!
Hanap ng aking tinig ang hangin upang madampi sa kanyang panrinig.
Sa iba. Siya'y mapupunta sa iba. Tulad ng aking mga halik.
Ang kanyang tinig, maaliwalas na katawan, malalim na mata.
Hindi ko na siya mahal, tiyak yan. Ngunit baka mahal ko siya.
Maikli ang pag-iibigan, mas matagal ang paglimot.
At ito ang mga huling bersong isusulat ko para sa kanya.
Dahil sa mga gabing tulad nito, hinawakan ko siya saking mga bisig.
Ang damdamin ko'y di mapalagay na siya'y nawala na.
Kahit na ito ang huling sakit na idudulot niya sa akin---ang drama--
